What are you living for?

The root of the problem is accepting what we have got or what we have.
We often miss out on happines, thinking about things which may or may not happen in future. The key issue here is we are so much concerned about upcoming future, that we do not even realise what we have and what we are missing out on.
Life is uncertain and each one of us have a limited time given to us by almighty.

In reality we all live in so much stress and unhappiness, while I look at people daily while commuting, they really look like zombies with blank face with no emotions what so ever.

We spend almost our entire life time, either satisfy our ambitions and

We never get enough because there is always something else that we need or want. The term ‘unlimited wants’ is the side of human nature that wants an infinite number of things. However, the resources we have available to get these wants are limited.


A guy on cycle wants moped, a guy on moped wants scooter, a guy on scooter wants bike, a guy on bike wants car, a guy in car looks at bigger car.
This is what is call is infinite loop of wants. And in order to achieve or many a time in process to reach, we either secrifice time we should have spent with our loved one.

I remember one my friend's incident, where his father gave 30 years service to his organization.
One day while returning home, he felt unconscious and fell down. He was rushed to hospital and doctors informed it was cardiac arrest.

When I reached hospital I could see one 2 people one my friend and his mom. His father worked in organization where there was more than 1000 people worked, but no one turned up in those crucial moments. Here I would like to quote lines by reknown Indian author Chetal Bhagat "Work hard, but make time for your love, family and friends. Nobody remembers PowerPoint presentations on your final day."

So sit down and think WHAT ARE YOU LIVING FOR?

If you think it's your family. We often hear this line that we earn for the family. Here I am not at all denying the fact that how much money is important for better living. However if you go back home and ask your wife or children, what they want is you, your time, your love. Your care.
There will be time when your children will grow and choose their path in their life. You will somewhere miss out on joy of being with them growing up. Also those special moments with your partner too will not come back.
My manager from my previous organization, who was hard working and dedicated for his work often used to stay back to work. Mostly by the time he reach home his daughter is sleeping. And by the time he is awake. She left for school. Her daughter didn't have any attachment towards his father, as she never had that connect with him.

Once again my question is WHAT ARE YOU LIVING FOR?

Let me know your feedback.
Milind Mehta

મળવુ જરૂરી છે.

દૂધ ને ગળ્યું થવા ભળવું જરૂરી છે
મૈત્રી માં મધુરતા લાવવા મળવું જરૂરી છે

કેટલાય કિસ્સા ઓ યાદ કરી હસવું જરૂરી છે
ઝાંખા થયેલા યાદો ના અરીસા ને સાફ કરવો જરૂરી છે

કામ કાજ માં એવા તો અટવાયેલા છે કે નજીક હોવા છતાં મીલો ની દૂરી છે

મૈત્રી માં મધુરતા લાવવા મળવું જરૂરી છે

Expressed by Milind Mehta

આ સફર

આ સફર

આ સફર તારા વગર અર્ધ અપૂર્ણ લાગે છે,
તું જો હોયતો એ એક દિવસ જાણે એક પલ જેવો લાગે છે,
તું જો ના હોય તો એજ દિવસ એક યુગ સમો કેમ લાગે છે ,
જીવન તણી આ આગગાડી હૃદય ના ધબકારે ભાગે છે
નહિ રહી શકું તારા વિના હવે એક ઘડી હવે એવું લાગે છે
સંભાળ ઝરા આ નવી સવાર આપણને કંઇક કેહવા આવે છે

The Gujarati Story of Valentine's Day.

The Gujarati Story of Valentine's Day. 

                              

                                                                     

In spite of what you have been told by everyone, the truth is that Valentine's Day originated hundreds of years ago, in India, and to top it all, in Gujarat!!  

                                                

It is a well known fact that Gujarati men, especially the Patels, continually mistreat and disrespect their wives (Patalanis). One fine day, it happened to be the 14th day of February, one brave Patalani, having had enough "torture" by her husband, finally chose to rebel by beating him up with a Velan (rolling pin).

                   

Yes....the same Velan which she used daily, to make chapattis for him....only this time, instead of the dough, it was the husband who was flattened. This was a momentous occasion for all Gujarati women and a revolt soon spread, like wild fire, with thousands of housewives beating up their husbands with the Velan. 

There was an outburst of moaning "chapatti-ed" husbands all over Anand and Amdavad. The Patel men-folk quickly learnt their lesson and started to behave more respectfully with their Patalanis. 

Thereafter, on 14th February, every year, the womenfolk of Gujarat would beat up their husbands, to commemorate that eventful day.The wives having the satisfaction of beating up their husbands with the Velan and the men having the supreme joy of submitting to the will of the women they loved.

Soon The Gujju men realized that in order to avoid this ordeal they need to present gifts to their wives....they brought flowers and sweetmeats. Hence the tradition began. As Gujarat fell under the influence of Western culture, that day was called 'Velan time' day. 

The ritual soon spread to Britain and many other Western countries, specifically, the catch words 'Velan time!'. Of course in their foreign tongues, it was first pronounced to 'Velantime' and then to 'Valentine'. And thereafter, 14th of February, came to be known as Valentine's Day !!

મોંઘવારી

મોંઘવારી

એક પ્રોબ્લેમ થી આજ કાલ,નાના મોટા અમીર ગરીબ પરેશાન

રાતે દિવસે મહીને દહાડે, વધતી મોંઘવારી થી સૌ હેરાન છે

જે ક્યારેક વિક્લપ હતી સ્વાદ ની ગરીબ ના ભાણા માં

તેજ ડુંગળી આજે અમીરો ની થાળી ની શાન છે

જેની સરખામણી ક્યારેક સત્ય ની સાથે થતી તી વડીલો ધ્વારા

તેજ સફેદ અર્મુત સમા દુધ ને આજે શુદ્ધતા અધૂરી છે

અને જે બાળકો માટે છે જરૂરીએની જ તેમના થી દુરી છે

જેટલા પગાર માં ક્યારેક રહેતા તા ખુશી માં એક જમાના માં

એજ સેલેરી કેમ જાણે પણ લાગે અધૂરી છે

અજબ ગજબ નો દેશ છે આપણો અજબ કહાની છે એની

રોટલી કરતા મોબાઇલ કોલ અહીં સસ્તા છે

કહેવા માટે મળી જાય છે લખટ્કીયા ગાડી લોટરી માં

પણ રસ્તા ની હાલત તો કન્ગાળ અને ખસ્તા છે

સૌ ને જોઇએ પોતા નુ વાહન ભલે ને કાર હોય કે સ્કૂટર

અને આટ્લા ટ્રાફિક માં લોકો જ બેહાલ છે

કહેવા માટે વધુ હોર્સપાવર છે અને તેજ તરાર

પણ એ બધી ગાડી ઓ ચાલે તો કિડી ને ચાલ છે

એક તરફ આ દેશ નો સતાવેલો આમ આદમી છે

જેના થી અસહ્ય મોંઘવારી સહેવાતી નથી

અને અંધ બન્યા છે નેતાઓ ગાંધારી ની પેઠે

જાણે કેમ તેઓને રોતી જનતા દેખાતી નથી

રાજનીતી ની ગાદી પર બેસી ને ફેસલો લેવા વાળા

તમે આજ ના ગરીબ ની થાળી જોઇ છે

વિકાસ ની દુહાઇ ના નામ પર મોંઘવારી માં

આજે દેશ નિ પ્રત્યેક આંખ લોહી ના આંસૂ રોઇ છે

લેખક મિલિંદ મહેતા

પતંગ

પતંગ

નીલ ગગન માં હવા ને સથવારે ઊડ્તી પતંગ

આસમાન માં જાણે પીંછી લઇ કોઇએ ભર્યા હોય રંગ

આપણા તેહવારો આપણ ને કેટ્લુય શિખવી જાય છે

ઉત્રાણ ના પત્યા પછી પણ હાથ માં રંગ છૂટી જાય છે

લાલ લીલી કાળી પીળી અને વાદ્ળી જાણે નભ માં રંગોળી હોય

એક નો કપાય ને બીજો પકડે એક હસે અને બિજો રોવે

જેમ જીવન માં સૌ ને રોજ બરોજ નવા અનુભવ થાય છે

વસ્તુ અને વ્યક્તિ ની કિંમત ફક્ત તેના ગયા બાદ જ થાય

એક બાદ બીજી અને ત્યાર બાદ ત્રીજી પતંગ ચગાવતા રહીયે

અને ક્યારેક નસીબે પેચ કાપી 'કાપ્યો છે' નો સાદ પાડીયે

તેમજ છે કાઇંક જીવન માં હતાશ થઇ ન ચાલે

સુઃખ દુઃખ સુઃખ નુ ચક્ર છે હાલ્યુ છે ને હાલે

બીજાની પતંગ પક્ડ્વા કરતા તારી પાસે જેટ્લી છે એ ચગાવી લે

જ્યાં સુધી ફીરકી માં માંજો બાકી છે પતંગ ચઢાવીલે

મર્યા બાદ કોણે મનાવી છે ઈદ અને દિવાળી મારા દોસ્તો

ફીરકી કહે છે બસ એટલુ જીવો છો ત્યાં સુધી જીવીલે

કોણ જાણે ર્મુત્યુ રૂપી પતંગ ક્યારે તારી જિંદગી નો પેચ લઇ લે

જ્યાં સુધી જીવે છે ત્યાં સુધી જી ભરી ને જીવી લે

લેખક મિલિંદ મહેતા

હું એક મુંબઇકર

હું એક મુંબઇકર

ભારત ના પશ્ચીમ કિનારે વસેલી આ નગરી

મુંબઈ છે જેનુ નામ

રોજ બ રોજ દોડ્તી રહેતી ઘડીયાળ ને કાંટે

ક્યારેય ન રુકતી ન કરતી એ આરામ

દિવસ રાત ખડ ખડ કરતી ધમની જેવી

બાર ડ્બ્બા ની લોકલ છે આ શહેર ની છે જાન

ચાલો હવે અંદર જઇએ જોઇએ શું થાય છે

અહીં તો એકજ છાપુ ઘણા ધ્વારા વંચાય છે

કેટ્લાક મળેલા આ સમય નો સદ્ઉપ્યોગ કરી

ઘડી બે ઘડી અશાંતી વચ્ચે પણ સુઇ જાય છે

કોઇ મારે છે ગપ્પા ને કોઇ બોસ ના ચાળા ખાય છે

કેટ્લાક સમય કાઢી ને પ્રભુ ના ભજન ગાય છે

જ્યાં રાત્રે પણ જીવન ની ગાડીથોભતી નથી

થોભવા ની વાત કદાચ આ શહેર ને શોભતી જ નથી

અજબ ગઝબ ની વસ્તુ ઓ ઘટ્ના ઓ અને લોકો થી ભરેલા

આ શહેર માં ચર્ચા પણ અજીબ થાય છે

ચાલવા ની જગ્યા થી લઇ, તરવા ના પાણી સુધી

વસ્તુ ની તો વાત છોડો અહિ પીવા નુ પાણી પણ વેચાય છે

આવાજ કેટ્લાક પળો માં મુંબઇકર નુ જીવન પરોવાય છે

વિરાર થી ચર્ચગેટ અને થાણે થી વી.ટી સુધી

મારા જેવા લાખો મુંબઇકર નું જીવન પુરૂ થઇ જાય છે

લેખક મિલિંદ મહેતા