મોંઘવારી

મોંઘવારી

એક પ્રોબ્લેમ થી આજ કાલ,નાના મોટા અમીર ગરીબ પરેશાન

રાતે દિવસે મહીને દહાડે, વધતી મોંઘવારી થી સૌ હેરાન છે

જે ક્યારેક વિક્લપ હતી સ્વાદ ની ગરીબ ના ભાણા માં

તેજ ડુંગળી આજે અમીરો ની થાળી ની શાન છે

જેની સરખામણી ક્યારેક સત્ય ની સાથે થતી તી વડીલો ધ્વારા

તેજ સફેદ અર્મુત સમા દુધ ને આજે શુદ્ધતા અધૂરી છે

અને જે બાળકો માટે છે જરૂરીએની જ તેમના થી દુરી છે

જેટલા પગાર માં ક્યારેક રહેતા તા ખુશી માં એક જમાના માં

એજ સેલેરી કેમ જાણે પણ લાગે અધૂરી છે

અજબ ગજબ નો દેશ છે આપણો અજબ કહાની છે એની

રોટલી કરતા મોબાઇલ કોલ અહીં સસ્તા છે

કહેવા માટે મળી જાય છે લખટ્કીયા ગાડી લોટરી માં

પણ રસ્તા ની હાલત તો કન્ગાળ અને ખસ્તા છે

સૌ ને જોઇએ પોતા નુ વાહન ભલે ને કાર હોય કે સ્કૂટર

અને આટ્લા ટ્રાફિક માં લોકો જ બેહાલ છે

કહેવા માટે વધુ હોર્સપાવર છે અને તેજ તરાર

પણ એ બધી ગાડી ઓ ચાલે તો કિડી ને ચાલ છે

એક તરફ આ દેશ નો સતાવેલો આમ આદમી છે

જેના થી અસહ્ય મોંઘવારી સહેવાતી નથી

અને અંધ બન્યા છે નેતાઓ ગાંધારી ની પેઠે

જાણે કેમ તેઓને રોતી જનતા દેખાતી નથી

રાજનીતી ની ગાદી પર બેસી ને ફેસલો લેવા વાળા

તમે આજ ના ગરીબ ની થાળી જોઇ છે

વિકાસ ની દુહાઇ ના નામ પર મોંઘવારી માં

આજે દેશ નિ પ્રત્યેક આંખ લોહી ના આંસૂ રોઇ છે

લેખક મિલિંદ મહેતા

પતંગ

પતંગ

નીલ ગગન માં હવા ને સથવારે ઊડ્તી પતંગ

આસમાન માં જાણે પીંછી લઇ કોઇએ ભર્યા હોય રંગ

આપણા તેહવારો આપણ ને કેટ્લુય શિખવી જાય છે

ઉત્રાણ ના પત્યા પછી પણ હાથ માં રંગ છૂટી જાય છે

લાલ લીલી કાળી પીળી અને વાદ્ળી જાણે નભ માં રંગોળી હોય

એક નો કપાય ને બીજો પકડે એક હસે અને બિજો રોવે

જેમ જીવન માં સૌ ને રોજ બરોજ નવા અનુભવ થાય છે

વસ્તુ અને વ્યક્તિ ની કિંમત ફક્ત તેના ગયા બાદ જ થાય

એક બાદ બીજી અને ત્યાર બાદ ત્રીજી પતંગ ચગાવતા રહીયે

અને ક્યારેક નસીબે પેચ કાપી 'કાપ્યો છે' નો સાદ પાડીયે

તેમજ છે કાઇંક જીવન માં હતાશ થઇ ન ચાલે

સુઃખ દુઃખ સુઃખ નુ ચક્ર છે હાલ્યુ છે ને હાલે

બીજાની પતંગ પક્ડ્વા કરતા તારી પાસે જેટ્લી છે એ ચગાવી લે

જ્યાં સુધી ફીરકી માં માંજો બાકી છે પતંગ ચઢાવીલે

મર્યા બાદ કોણે મનાવી છે ઈદ અને દિવાળી મારા દોસ્તો

ફીરકી કહે છે બસ એટલુ જીવો છો ત્યાં સુધી જીવીલે

કોણ જાણે ર્મુત્યુ રૂપી પતંગ ક્યારે તારી જિંદગી નો પેચ લઇ લે

જ્યાં સુધી જીવે છે ત્યાં સુધી જી ભરી ને જીવી લે

લેખક મિલિંદ મહેતા

હું એક મુંબઇકર

હું એક મુંબઇકર

ભારત ના પશ્ચીમ કિનારે વસેલી આ નગરી

મુંબઈ છે જેનુ નામ

રોજ બ રોજ દોડ્તી રહેતી ઘડીયાળ ને કાંટે

ક્યારેય ન રુકતી ન કરતી એ આરામ

દિવસ રાત ખડ ખડ કરતી ધમની જેવી

બાર ડ્બ્બા ની લોકલ છે આ શહેર ની છે જાન

ચાલો હવે અંદર જઇએ જોઇએ શું થાય છે

અહીં તો એકજ છાપુ ઘણા ધ્વારા વંચાય છે

કેટ્લાક મળેલા આ સમય નો સદ્ઉપ્યોગ કરી

ઘડી બે ઘડી અશાંતી વચ્ચે પણ સુઇ જાય છે

કોઇ મારે છે ગપ્પા ને કોઇ બોસ ના ચાળા ખાય છે

કેટ્લાક સમય કાઢી ને પ્રભુ ના ભજન ગાય છે

જ્યાં રાત્રે પણ જીવન ની ગાડીથોભતી નથી

થોભવા ની વાત કદાચ આ શહેર ને શોભતી જ નથી

અજબ ગઝબ ની વસ્તુ ઓ ઘટ્ના ઓ અને લોકો થી ભરેલા

આ શહેર માં ચર્ચા પણ અજીબ થાય છે

ચાલવા ની જગ્યા થી લઇ, તરવા ના પાણી સુધી

વસ્તુ ની તો વાત છોડો અહિ પીવા નુ પાણી પણ વેચાય છે

આવાજ કેટ્લાક પળો માં મુંબઇકર નુ જીવન પરોવાય છે

વિરાર થી ચર્ચગેટ અને થાણે થી વી.ટી સુધી

મારા જેવા લાખો મુંબઇકર નું જીવન પુરૂ થઇ જાય છે

લેખક મિલિંદ મહેતા

મળે ના મળે

મળે ના મળે

ઘડી બે ઘડી ભેટી લઇએ આજ

કાલે આ પળ કદાચ ન મળે

આજે મળ્યા છે આ પળ

કાલે આ પળ મળે ન મળે

આજે એક અરસા બાદ ફળી છે

કાલે આ મન્ન્ત ફળે ન ફ્ળે

પળ ભર માટે ટળ્યા છે મુશ્કેલી ના વાદ્ળો

કાલે શુ ખબર આ વાદ્ળો ટળે ન ટળે

વહી જવા દે આ નયનો ના ઝરણા ને

કે કદાચ એને ખુશી નુ બહાનુ મળે ના મળે

લેખક મિલિંદ મહેતા

તારી મૈયત

તારી મૈયત

કાળા હતા કેશ તમારા, ચહેરો સુંદર હતો ખુબ

ચારે તરફ પ્રસરેલો, તારી સ્મ્રુતી નો એ ધૂપ

હોઠો પર લગાડેલ લાલી, કાન માં હતી બાલી

સાચે તમારા વગર આ જીવન લાગે છે ખાલી ખાલી

ગળા માં હતો હાર, અને ચેહરાનો સાજ શ્રિંગાર

તમારી છ્બી પર લગાડેલ પેલો સુખડ નો હાર

સાડી હતી રેશમ ની, લટકાવેલ ચાંદી નો ઝુડો

તમે અને તમારો સ્વભાવ હતો બહુ રૂડો

તારા હાથ ની એ બંગડી,

મને યાદ આવી બાળપણ ની લંગડી

તમારી ખનકતી પાયલ અમે થઇ ગયેલા ઘાયલ

તમારા નખ માં લગાડેલ રંગ

મારા હ્ર્દય નો થયો ભંગ

વિરહ અનુભવી રહ્યુ છે મારૂ પ્રત્યેક અંગ

મારા મન ને હજી પણ એ ભડકા યાદ છે

અને એ ભડ્કા માં એક વાદ છે,

જેમાં તારો જ સંવાદ છે,

તુ ચાલ્યી ગઈ તુ કદી નહી આવે

એ મન માનતુ નથી,મન તો અજાણ છે

જે વાસ્તવીકતા સ્વીકારતુ નથી

હું એજ ચોરાહા પર તારી ચાહ શોધી રહ્યો છું

હું ત્યાંજ ઉભો રહી આગળ ની રાહ શોધી રહ્યો છું

મારા જીવન માં હજી પણ એક સાદ છે

હજી પણ મારા સ્મ્રુતી પટલ પર તારી મૈયત ની યાદ છે

લેખકઃ મિલિંદ મહેતા

મારી એક મુલાકાત

મારી એક મુલાકાત

એ ના તો દોસ્ત હતી

અને નહોતી એ દુશ્મન

તોએ કેમ એની યાદ માં

જાણે તડ્પે છે આ મન

મને એ તો ખબર હતી કે

સૌથી અજીબ આ કહાની છે

જે પળ ના સપના જોયા તા

એ પળ એક પળ માં જવા ની છે

એ સાચે હકિકત હતી કે સપનુ

એતો હું જાણતો નથી

હું તો એક મામુલી ચાહક છું

બેવફાઇ માં માનતો નથી

હું ચૂપ હતો એ ખામોશ હતી

નજરો એની કેટ્લી ર્નિદોષ હતી

એના ચહેરા પર એકનાનુ સ્મિત હતુ

જાણે એ મારા આઇપોડ નુ કોઇ ગીત હતુ

એ મને મળી બે પળ માટે

એને જ મારી પ્રણય કથા કહી લો

મે હાથ લંબાવ્યો એનો હાથ પકડ્વાને

ફક્ત પળો જ બાકી હતી હ્ર્દયો મળવાને

વિચાર્યુ કે હવા ને શું થયુ છે આજે

અચાનક એણે દિશા બદલી ઓઢણી ઉડાવા ને

દૂર થી એક ગાડી આવી અને એ ચઢી ગઇ

એક અંતીમ વખત અમારી નજર લડી ગઇ

એ ચાલ્યી ગઇ હું ત્યાં જ ઉભો જોતો રહ્યો

મારી નાની વાત ના અવશેષો વીણતો રહ્યો

હું એજ જગ્યા એ એની ચાહ જોઇ રહ્યો છું

હોઠો પર સ્મિત અંદર થી રોઇ રહ્યો છું

હું આજે પણ તારી રાહ જોઇ રહ્યો છું

લેખક મિલિંદ મહેતા

મળી ન શકે

મળી ન શકે

આજે મારા હ્ર્દય માં એક વાદ છે

કે આજે પણ એ દિવસ મને યાદ છે

જ્યાં પા પાપગલી ભરતા શિખ્યા તા

જ્યાં ક ખ ગ ઘ ઘુંટ્તા શિખ્યા તા

એ નિશાળ ની બેન્ચો પર નામ લખેલા

રમત ગમત માં કપડા થતા મેલા

દિલ થાય છે આજે ફરી એક વખત નાનો થઇ જાઉ

મન ભરી ને વરસાદ માં નહાવ અને ભીનો થઇ જાઉ

રેતી માં એક મહેલ બનાવુ,કે દરિયા ના મોજા જોડે રમુ

પછી રીસેસ માં સૌ જોડે નાશ્તો ભાગ કરી માણુ

કેમ આજે છ રૂમ ના ફ્લેટ માં જુના ઘર જેવુ કેમ લાગતુ નથી

આ માઇક્રોવેવ માં બનેલા જમવા માં મન કેમ ભરાતુ નથી

એક ઇચ્છા છે મારી એ ભગવાન જો કરી શકે

લઇ લે જેટ્લા પૈસા એટ્લા તુ ઘણી શકે

જાણુ છુ આતો સમય છે જે ટ્ળી ન શકે

ચાહુ છતા પણ મને એ પળો પાછી મળી ન શકે

લેખક મિલિંદ મહેતા

અંતીમ અરજી

અંતીમ અરજી

તમે ક્યાં ખોવાઇ ગયા છો કે

જડતા નથી

દુઃખ તો ઘણુ છે પરંતુ અમે

રડતા નથી

તમે ચાલ્યા ગયા તે વિચારી

હ્ર્દય થી રોવાય જાય છે

ન કરતા પણ તમારો ચહેરો

જાણે કેમ જોવાઇ જાય છે

તમારો એ ચહેરો જોઇને ન જાણે

આ મન ક્યાં ખોવાઇ જાય છે

તમે મારા હતા કે પારકા

એ તો હું જાણતો નથી

હું તો પ્રવાસી છું આ જગત માં

કોઇ ઠેકાણુ વધુ માણતો નથી

તમે ચાલ્યા ગયા અને હવે

કદીય નહિ આવો નથી થતો વિશ્વાસ

અસંભવ છે જાણુ છુ પરંતુ

ક્યાંક હ્ર્દય માં છે એક આશ

કરી લે જેટલી કસોટી કરવી હોય

તો પણ નહી થાવ હતાશ

મારા અંતીમ શ્વાસ ને મારો

ફક્ત બે ઘડી નો વિસામો સમજી લેજો

અને મારા દેહ ને એમની જ નજીક

ક્યાંક દફ્નાવી દેજો

પણ એક જ અરજી છે મિત્રો તમને

ન લખતા એ કબર પર મારુ નામ

ક્યાંક ગયા બાદ પણ મારા નામ થી

એ થઇ ન જાય બદનામ

લેખક મિલિંદ મહેતા

અનુભવ

અનુભવ

આ હ્ર્દય ની વેદના કોને કહું,

મળતી નથી ચેતના કોને કહું

આંખો માં થી શોધતા આબાદી ને,

બરબાદ થયા અમે કેટલા કોને કહું

દોસ્તો શોધ્યે મળતા નથી,

દુશ્મનો વગર શોધ્યે જ મળી જાય છે

આ દોસ્તી અને દુશ્મ્ની ની દાસ્તાન હું કોને કહું

દુર પેલે પાર સુરજ ડૂબી જાય છે,

ચારેય તરફ અંધારૂ ફેલાય જાય છે

આ અંધારા અને અજવાળા ની રમત હું કોને કહું

નયન ના ઇશારા થી જ અમે ઘાયલ થઇ ગયા હતા

તો બેવફાઇ ની ભેટ નુ હું શું કરુ,

ફરક એટલો જ છે કે આજ કાલ ખોવાયેલો રહુ છું

અને હવે કોઇને હ્ર્દય ના સંબંધ બાંધતા ડરૂ છું

જાણુ છુ તને ફરક નહિ પડે પણ એક વાત કહુ છું

ના જાણે કેમ અને કેવિ રીતે તને આજે પણ પ્રેમ કરુ છું

આ જ છે મરો અનુભવ દોસ્તો, આ અનુભવ ની વાત હુ કોને કહુ

લેખક મિલિંદ મહેતા

તમારૂ મૌન

તમારૂ મૌન

તમે કશુ ન બોલ્યા, તમે કશુજ ન બોલ્યા

તમે કશુ ન બોલ્યા, પણ તમારા આંસુ કાઇંક કહિ ગયા

થોડુ કહિ ગઇ અમને ,તમારી ખોવાયેલી એ નજર

એક મિઠી મુંઝ્વણ , કરી ગઇ મારા હ્ર્દય માં ઘર

ખબર છે તમને બધી, પણ કેમ છો બેખબર

હું સમજી ન શક્યો તમારા, દુખદ ઇશારા ઓ ને

હું જોતો જ રહ્યો, અમાસ ની રાત માં તારા ઓ ને

થોડુ કહ્યુ તારા ઓ એ, થોડુ સમજાવ્યુ સહારા ઓ એ

હું સમજી ન શક્યો , પારકા ઓ માં મારા ઓ ને

દુખ એટલુ રહ્યુ કે , તારા મન ની વાત જાણી ન શક્યો

તનહાઇ ને મહેફિલ માં, તારા સાથ ને માણી ન શક્યો

લેખક મિલિંદ મહેતા

મારી ફરિયાદ

મારી ફરિયાદ



હે ઇશ્વર મારી છે એક ફરિયાદ

એટલેજ આ પાપી ભક્તે કર્યો છે તને યાદ

જગ જાણે છે કે તારી સૌથી અમુલ્ય ભેટ પ્રેમ છે

અને મારી વાત પણ કાઇંક એમ છે



કે પ્રેમી ઓ ને પ્રેમ આપી

દીવાના બનાવ્યા તે

કેટ્લાક બળી ગયા

શમા ની આગ માં

અને પ્રિયજન ના વિરહ મા

પરવાના બનાવ્યા તે

જે પ્રેમ નો તે સાથ આપ્યો

તે પ્રેમ નો વિરોધ પણ કર્યો તે

પ્રેમ ને તે આદર્શ ગણાવ્યો

તે પ્રેમ નો પ્રતિશોધ પણ કર્યો તે

તુટેલા ર્હ્દય માં ઉષ્કેરાટ ભરી

ઝનૂની બનાવ્યા તે

જે ન બન્યા જનૂની

તેઓ ને મજનૂ બનાવ્યા તે

પ્રેમ માં નિષ્ફળતા આપી

દેવદાસ બનાવ્યા તે

શહાંજહાં અને મુમતાઝ ના

પ્રેમ ને અમર બનાવ્યો તે

પરંતુ મારા જેવા ઘણા ના

પ્રેમ ને મજાક બનાવ્યો તે

કેટલાય બળી ગયા પ્રેમ ની ચાહ માં

દફન થઇ ગયા પ્રિયતમ ની રાહ માં



લેખક મિલિંદ મહેતા